Hoe vertel je overtuigend een verhaal – zonder diploma van de toneelacademie Maastricht?

2 februari 2018  |  Categorie: Boeiend spreken

Anekdote

Hij stevende op ons af met een boze blik. “Hier!” bulderde hij. Met een grote boog smeet hij een rapport op tafel.

“Ik heb het niet gelezen, en ik gá het ook niet lezen!
Hoe halen jullie het in je hoofd mij dit te sturen?”

Ik bevroor onmiddellijk. Geschrokken richtte ik mijn ogen veilig op de tafel, op het schitterend ingebonden rapport, waar we de afgelopen weken zo hard aan hadden gewerkt. Ik begreep er niets van. Hier was iets goed fout. Maar wat? De andere stuurgroepleden vonden het immers heel goed? Ik keek mijn medeschrijver aan, misschien wist hij meer dan ik. Maar ook hij schitterde in stilte.

De grote baas keek ons hijgend aan en zonder op een antwoord te wachten bulderde hij door.

“Wat moet ik met zo’n dik rapport? Ik wil een A4-tje waarop staat waarover ik een besluit moet nemen! Alle ins-en-outs zijn voor mij niet relevant.”

Zomaar een waargebeurde anekdote

We kunnen kijken naar de lessen die erin zitten, maar dat bewaren voor een ander keer. Het gaat me nu om de performance. Je verpest zo’n mooi verhaal als je het gaat voorlezen. Of als je monotoon zonder beleving de feitelijkheden gaat benoemen. Daar doe je niemand een plezier mee.

Hoe vertel je zo’n verhaal het allerbeste?

Je wilt toch dat de kracht, de emotie van het moment, het onbegrip en de verbazing echt voelbaar is? Dan moet je twee dingen in jezelf oproepen: inlevingsvermogen en lef.

Met inlevingsvermogen

Je haalt de emotie naar boven door hem zelf te voelen. Als jij hem voelt, dan voelen wij hem ook. Ga daarvoor in gedachten terug naar het moment. Beleef hoe je daar zat en wat er door je heen ging. Wees opnieuw stil, voel de schok, proef de ijzige sfeer nog een keer. Als je daar weer bent, zullen de volgende zinnen die je in het hier en nu uitspreekt beslist datzelfde gevoel hebben. En je publiek is er helemaal bij en lijdt met je mee. Ze zijn verbonden met jou en het verhaal.

Kom naar de workshop Storytelling en ontdek je mogelijkheden

Met lef

Jouw eigen woorden, de zinnen die jijzelf in die anekdote uitsprak, kun je gewoon zeggen natuurlijk. Maar wat doe je met de zinnen van de anderen in het verhaal? Hoe spreek je die uit zodat wij de grote baas zien en niet jou, de storyteller? Dat vergt lef want daarvoor moet je in de schoenen van die ander staan. Je leeft je in hoe hij zich moet voelen en je wordt eventjes hem. Je neemt zijn lichaamshouding aan, je gaat harder praten, sneller ook en met krachtige boosheid. “HOE HALEN JULLIE HET IN JE HOOFD MIJ DIT TE STUREN?!” Wees hem. En dan direct weer terug naar jezelf. Andere houding, schuchter, stil, voorzichtig opzij kijkend naar je partner. Nee, echt doen, echt opzij kijken. Ik weet wel, daar zit nu niemand, maar in jouw visualisatie wel. Zie hem zitten en hoop dat hij iets gaat doen. Je hoeft maar weinig te zeggen, want jouw lichaamstaal doet dat al ijzersterk.
Is dit toneelspelen? Ja en nee. Je neemt even een rol aan van iemand anders, maar het was wel echt. Het is echt voor je publiek als je het zo vertelt. Doe jezelf en je publiek een plezier, en zorg dat je het net zo indrukwekkend vertelt, als dat het toen was…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Privacyvoorkeur centrum