Business controllers laten mediteren – durf ik dat wel?

Een training met vier business controllers

De deelnemers kozen bij hun eigen werkcasus een passend verhaal dat ze om beurten vertelden. Prima. Hoewel… de manier van vertellen was, hoe zal ik het zeggen… het was ietwat anekdotisch en lacherig van aard. Soms is dat goed, soms ook niet. Een verhaal heeft meer impact als je het vertelt met emotie en beleving.

Daar was mijn probleem. Hoe krijg ik de deelnemers zover om gevoel te tonen in hun zakelijke omgeving waar het draait om cijfers, budgetten en resultaten?

Weken loop ik ermee rond

Het zat me echt dwars. Ik had gezegd: ‘probeer het te voelen, ga terug naar het moment,’ maar dit keer werkte het niet. Nee, er moest een specifieke interventie komen, maar ik had geen flauw idee welke.

Een week later kreeg ik een ingeving. Ik was bij een bijeenkomst van het Storytelling Gilde waar Paula Kolthoff vertelde over embodied speech. Bewust spreken met je lichaam, zeg maar. Ze begon de sessie met een geleide meditatie. Ik heb dat wel eens vaker meegemaakt en ook dit keer raakte ik ontspannen in mijn geest en voelde elke centimeter van mijn lichaam heel bewust. Ik voelde!

Toen wist ik het!

Wat nou als ik met ‘mijn’ business controllers eerst een meditatie doe? Dan gaan ze ook voelen en ontstaat er hopelijk ruimte om hun verhalen te vertellen met een andere laag. Met emotie. Ja, dat zou best eens kunnen werken!

En toch twijfelde ik. Ze vinden het vast stom, of zweverig.

En naast die angst voor afkeuring twijfelde ik ook aan mezelf. Kan ik dit wel? Ik heb zoiets nog nooit gedaan.

Ik zocht hulp bij mijn vrouw

‘Simone, wat vind jij, kan ik dat maken?’

Met een warme blik zei ze: ‘Wat mooi dat je dit wilt doen. Hiermee ga je ze vast helpen.’

‘Ik weet het niet. Het is wel heel spannend.’

Ze wachtte even en keek me diep in mijn ogen. ‘Weet je, neem eerst de tijd voor iedereen om aan te komen. Vraag hoe het met ze gaat. Hoe ze erbij zitten. Hoe ze zich voelen. Vertel ook zelf hoe het voor jou is, geef het voorbeeld. Open jezelf, dat kun je heel goed. Vertel ze wat je voelt.’

We spraken verder over hoe het kan gaan, wat een goede volgorde is, om met de stoelen in een kring te zitten, en dat ik als eerste mijn ogen moet sluiten. Ik wist dat dit de juiste weg was, mijn verstand snapte het wel. Maar zou ik het de volgende dag ook echt durven? Ik hoopte het maar.
Foto: Diana Light

Aii, een ander zaaltje

Ik meld me bij de receptie en word naar de 3e verdieping gestuurd. Hemel, het is dit keer een benauwd vergaderhokje met tafels in het midden! Er is geen enkele mogelijkheid om op de stoelen in een kring te zitten. Dit loopt anders dan ik me had voorgesteld. Okee. Omschakelen, Erik!

Dat lukt me gelukkig. We gaan zitten en kletsen zoals vorige keer. Opgewekt. Ditjes en datjes, je kent het wel.

Tot Daniël ineens zegt: ‘Ik heb ontslag genomen, ik vertrek binnenkort.’ Hij vertelt over de dingen die hem niet bevallen, en hoe klaar hij ermee is. En dan realiseer ik me wat een cadeautje dat is. ‘Hoe is dat voor jou? Jij blijft achter in deze situatie,’ vraag ik aan Lisette. Daarmee begint een open gesprek over verwachtingen, werksfeer, omgaan met elkaar, hoe ieder zich hierin voelt. Precies wat ik wil!

Nu is mijn moment

Ik begin eerst rustig wat te vertellen over storytelling, dat het gaat om contact maken, met de ander, maar ook met jezelf. Het is de introductie op wat komen gaat. Ik voel de spanning in mezelf toenemen en denk ik kan nog altijd terug, ik hoef dit niet te doen.

Maar ik wil niet terug. Ik wil vooruit.

Ik kijk ze aan en zeg: ‘Ga eens even rechtop zitten, en leg je handen maar op je benen.’ Zonder iets te vragen of vreemd op te kijken volgt iedereen mijn instructie. Tot zover gaat het goed.

Dan komt de grote vraag. Het moment van de waarheid. Ik ga nu iets zeggen dat ze niet verwachten. En misschien ook niet willen. Ik slik nog een keertje. En dan doe ik het:

‘Doe je ogen maar dicht’

Terwijl ik het zeg, doe ik zelf mijn ogen dicht. Ik voel mijn hart kloppen. Het wordt stil.

‘Voel eens hoe je voeten op de grond staan. Je hakken, je tenen. Stevig.’

Rechts van me hoor ik Lisette giebelen. Precies waar ik zo bang voor was! Gelukkig ga ik door, ik negeer het, ik reageer er niet op.

‘Voel je billen in de stoel. Misschien is de zitting warm. Voel de leuning in je rug.’

Het is stil. Ik ben de enige die praat, met een zachte stem en stille pauzes. Ik ga het lichaam door, naar het hoofd, en via ogen, neus, mond, borst, armen, buik en benen weer terug naar de voeten. ‘Ontspan alles. Laat je spieren lekker los.’ Het duurt misschien maar 3 minuten.

‘Wat hoor je? Wat hoor je in de gang? In de kamer? In jezelf?’

Stilte.

‘Doe je ogen maar open en zie wie er tegenover je zit.’

Ik open mijn ogen en kijk rond

Net als zij. Niemand zegt iets. Totale stilte. Totale rust. Een compleet andere sfeer dan tien minuten geleden.

Ik kijk naar links en zeg: ‘Marjolein, wil jij ons je verhaal vertellen?’

Die vraag overvalt haar een beetje, maar ze begint toch te vertellen. Ik luister aandachtig, net als de anderen. Ze vertelt vol kleur, met grote gebaren, met expressie in haar gezicht, met passie.

Het is werkelijk prachtig!

Ik zie het allemaal voor me. Dit is precies waar ik naar had gezocht. Dit is niet anekdotisch vertellen, dit is vertellen met overtuiging!

Ik ben blij en opgelucht. Blij dat ik het heb aangedurfd en dat het heeft gewerkt. Opgelucht dat ze erin mee wilden gaan. Want dat is best iets bijzonders en spannend om als team een geleide meditatie te ondergaan.

Ik ben trots op mezelf

Tóch maar mooi gedaan, ondanks dat ik het rete-spannend vond. Deze ervaring neem ik mee naar een volgende keer. Als ik weer in de situatie kom waarin mensen het lastig vinden om tot zichzelf te komen en dat te laten zien, dan durf ik het misschien opnieuw.

O ja, het heeft ook nog tot een boeiend en wezenlijk gesprek geleid. Echt mooi wat er gebeurde. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.