Business Storytelling, een praktijkvoorbeeld
9 mei 2016 | Categorie: Trots en bedrijfscultuur, Verhalen maken
Een gedreven manager wilde zijn team iets belangrijks meegeven uit hun bedrijfscultuur. Het moest de medewerkers duidelijk worden dat vertrouwen een grote kernwaarde is. En dat resultaat belangrijker is dan hiërarchie.
Hoe vind je daar nu een verhaal bij?
Ik had de deelnemers in de training gevraagd om terug te gaan naar een moment waarin hun thema een rol speelde. Privé of zakelijk. Misschien hadden ze wel eens iets meegemaakt dat representatief kan zijn voor hun boodschap.
De manager herinnerde zich een situatie waarin het vertrouwen en respect even een deuk kreeg. Kijk, daar kunnen we wat mee! Juist gebeurtenissen die conflicten bevatten zijn interessant en hebben de potentie van een boeiend verhaal in zich. Hij vertelde zijn verhaal. Gewoon, zo uit de mouw geschud. Deze man had al het talent om zich in te leven, keek ons goed aan en vertelde het levendig met grote gebaren en mooie mimiek. Het was al behoorlijk goed:
Iedereen zat weer in de zaal en één voor één stond iemand op om puntjes op de i van de strategie te geven. Toen was ik aan de beurt om onze bevindingen aan de grote groep terug te koppelen. Het was een spannend moment, maar ik voelde me gesteund door de anderen van mijn groepje. Ik vertelde het.
Onmiddellijk reageerde Hans met een luid gebulder: “Hoezo niet duidelijk? Wat is er verdomme niet duidelijk aan?!”
Ik was overdonderd en wist even niets te zeggen. En tot mijn teleurstelling was geen van de anderen bereid om me te ondersteunen. Het was doodstil en Hans bleef me boos vragend aankijken. Ik dacht even na. En zei uiteindelijk: “Ho ho Hans. Jij zegt altijd dat we kritisch moeten zijn en dat resultaat boven hiërarchie gaan.”
Toen verontschuldigde Hans zich voor de hele groep voor zijn uitbarsting: “Jack heeft gelijk. Ik zou willen dat iedereen zegt wat hij denkt.”
Je kunt je voorstellen dat dit incident de rest van de week het gesprek van de dag was.
De anderen in de training waren net als ik onder de indruk van dit verhaal, en van zijn manier van vertellen. Om het verhaal nog meer impact te laten hebben, stelde ik hem de volgende vragen.
Heb je getwijfeld of je jullie kritische conclusies zou delen?
Ja natuurlijk!
Okee. Laat dat ons dan voelen. Verwerk je aarzeling in je woorden, en toon het in lichaamstaal.
Na jouw feedback gaf Hans vast niet direct zijn verontschuldigen, wel?
Nee, zeker niet. Hij was er stil van. Hij ging weer zitten en dacht na over wat er gebeurd was. Toen stond hij weer op, keek iedereen aan en zei toen dat ik gelijk had.
Precies. Hij was er stil van, zeg je. Laat die stilte gerust horen. Het voelt misschien wat vreemd om 5 tellen niets te zeggen, maar je zult merken dat het effect enorm is.
Het verhaal werd nog sterker na het nodige bijschaven.
Na een half uur kwamen we weer terug in de grote zaal, en elke groep presenteerde hun bevindingen. Toen wij aan de beurt waren vroeg Johan, mijn unit general manager, of ik een samenvatting wilde geven van onze conclusies.
Onze conclusies… Moest ik die echt vertellen? Ik bedoel, ze waren behoorlijk verontrustend.
Ik zat recht tegenover Hans met een kopje koffie. Hij keek me aan, wachtend tot ik zou spreken.
(stilte)
Uiteindelijk, met veronderstelde ruggesteun van mijn hele groep, vertelde ik onze ongenadige conclusie: de strategie was niet expliciet genoeg. Onmiddellijk reageerde Hans met een luid gebulder: “Hoezo niet expliciet? Ik begrijp verdomme werkelijk niet wat er onduidelijk is!”
Ik kreeg het warm en voelde het bloed in mijn gezicht stromen. Ik was overdonderd en drukte me in mijn stoel. “Wat gebeurt er met me? En waarom zeggen de andere niets?” ging door me heen.
Het was doodstil en Hans bleef me boos vragend aankijken.
(stilte)
Het voelde zó onrechtvaardig. Zoekend naar woorden zei ik uiteindelijk: “Ho ho Hans. Jij zegt altijd dat we kritisch moeten zijn en dat resultaat boven hiërarchie gaan. Bovendien zeg jij altijd dat we ons moeten uitspreken!”
(stilte)
Ik vreesde een nieuwe uitbarsting. Of erger. Maar dat gebeurde niet. Nee, Hans verontschuldigde zich voor de hele groep en zei: “Jack heeft gelijk. Ik zou willen dat iedereen zegt wat -ie denkt.”
Je kunt je voorstellen dat dit incident de rest van de week het gesprek van de dag was.
De bewuste manager heeft dit verhaal aan zijn team verteld, en was zeer tevreden over deze manier van een thema introduceren.
“Dank! Ik zal het zeker nog vaker doen! Eigenlijk heb ik je storytelling aanwijzingen vorige week ook gebruikt toen ik een speech tijdens mijn oma’s begrafenis heb gehouden.”
