Een werkelijk angstig moment

11 februari 2013  |  Categorie: Persoonlijke verhalen

blankMijn drie kinderen liggen in bed te slapen. Het is 00.19 en ik ben nog aan het werk. Met een groot glas water op het bureau ben ik geconcentreerd bezig achter de laptop.
Vanuit het niets hoor ik een vreemd geluid. Snel daarop nog een keer. Ik hoor duidelijk het dak van mijn nieuwbouwhuis kraken. Hoe kan dat nou? Dat gebeurt alleen bij windkracht 10.

Ineens voel ik me licht duizelig. Mijn bureaustoel op wieltjes staat stil en toch beweeg ik. Van links naar rechts en weer terug. Zo’n twee keer per seconde. Als ik rimpelingen in het waterglas zie, word ik bang.

Onmiddellijk denk ik aan Jurassic Park. Jeff Goldblum zit met een paar kinderen in een stilstaande Jeep en in de plassen buiten op de grond zien ze rimpelingen terwijl een stampend gedonder steeds luider wordt. Signalen dat het T-Rex gevaar snel dichterbij komt!

Weer terug op mijn zolderkamer zit ik doodstil te wachten. Wat nu? Moet ik iets doen? Wordt dit nog erger? Moet ik met de kinderen de straat op rennen? Genageld aan mijn stoel doe ik niets. En dan houdt het net zo plotseling op als het begon. Klaar? Ja, klaar. Denk ik. Was dit een aardbeving? Dus zo voelt het. Mijn eerste aardbeving.

De volgende dag hoor ik op het nieuws dat het 3,2 op de schaal van Richter was. Die middag zie ik op Politiek24 een debat met minister Kamp. De NAM verwacht dat toekomstige bevingen tussen 4 en 5 liggen. Donders, Wikipedia leert me dat dat enorm veel sterker is dan wat ik meemaakte.

En dan zie ik Kamp. Emotieloos. Hij heeft geen verhaal voor mij. Hij overtuigt mij geenszins. Ik vrees dat er eerst gewonden of zelfs doden moet vallen voordat de miljardenopbrengsten worden losgelaten. Of is “opgeofferd” een beter woord?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Privacyvoorkeur centrum