Eerste dode na gaswinning in Groningen
7 februari 2014 | Categorie: Persoonlijke verhalen“Mijn leven is voorgoed voorbij. Het heeft geen zin meer.” zei Freek. Hoewel ik natuurlijk wist wat er gebeurd was, vroeg ik hem toch om het nog een keer te vertellen. De jongeman van 28 nam een slok water en zette het glas uiterst langzaam terug op tafel.
“Ik lag te slapen en werd wakker omdat mijn bed stond te schudden. De wanden trokken letterlijk krom en de plafondlamp zwiepte wild heen en weer. Boeken vielen op de grond en ik hoorde enorm hard gekraak.”
Freek keek naar de grond en slikte even. Met trillende stem vertelde hij verder.
“Toen hoorde ik ineens geschreeuw op straat. En een harde plof of knal in huis. Ik was bang dat het plafond naar beneden zou komen en sprong met een gierend hart uit bed. We moesten weg, dit huis uit, zo snel mogelijk. In paniek rende ik de gang in. Die hing helemaal vol met stof waardoor ik eerst niets kon zien. Maar toen ik een paar stappen verder deed hield mijn adem op.
Daar lag ze. Vlak voor mijn voeten, ik zal dat beeld nooit meer kwijt raken. Het was afschuwelijk. Ik kon nog een deel van haar gezicht zien, verder zat ze vast onder een groot brokstuk van de keukenmuur. Ik gilde dat ze op moest staan, dat we naar buiten moesten. Maar ze zei niets. Uit alle macht probeerde ik haar los te trekken, maar het lukte niet. Ik schreeuwde om hulp. Is er dan niemand die me kan helpen? Ik probeerde nog de muur van haar af te tillen… Toen werd het stil in huis.”
Is dit een realistisch verhaal uit 2018?
Zijn dit de consequenties van onverantwoorde gaswinning?
Wie zal “het spijt me” zeggen als het te laat is?
Ik blijf erbij dat het niet de juiste manier is om je ongenoegen te ventileren, hoe weloverwogen je het ook hebt gekozen. Er zijn andere (en betere) manieren om op een verhalende manier de aandacht te trekken voor dit soort zaken. Maak bijvoorbeeld een persiflage op Ayla, die ook diverse aardbevingen heeft meegemaakt, elk met zijn / haar eigen (af en toe heftige) gevolgen. Minder drama en wellicht meer dramatiek.
Deze kop heb ik bewust gekozen. Eerst had ik een lollige variant bedacht: “Mag het een kuubje meer zijn?” Maar het onderwerp is niet grappig.
De discussie van de afgelopen weken was niet de juiste. Het ging vooral over compensatie van geleden schade. Hoeveel geld, wie krijgt het en wie bepaalt dat? Allemaal in orde natuurlijk. Wie schade aan een ander berokkent, moet dat vergoeden. Daar mág helemaal geen discussie over zijn.
Verder ging het ook over “vertrouwen terugwinnen van de Groningers”. Pardon? Eerst stoute dingen doen (meer gas winnen tegen advies van SodM) en je vervolgens afvragen hoe je het vertrouwen kan herstellen?
Nee, de gesprekken zouden moeten gaan over veilig wonen. Er vertrouwen in hebben dat je huis er over tien jaar nog staat. Die woorden zijn wel gevallen, dat wel. Maar is er ook een besef en gevoel bij ontstaan? Ik denk dat dat veel meer nodig is. Daarom heb ik dit verhaal gepubliceerd. In de hoop dat het wat losmaakt. En daarom ook een schokkende titel.
Eric, ik snap dat je een statement wilt maken tegen de gaswinning in Groningen, maar denk niet dat deze vorm juist is. Lijkt teveel op een echt nieuwsbericht (tenminste de kop en 1e alinea als ‘aandachtstrekker’. Past niet in jouw lijn van storytelling. Sorry.