Het verhaal van de familie

10 december 2012  |  Categorie: Trots en bedrijfscultuur

blank14 jaar werkte ik bij een middelgroot IT-bedrijf. De directeur was een aparte. Zakelijk, maar ook charmant, intelligent, sociaal, open, vrolijk, sensitief en een beetje excentriek. Door zijn verdraaid goede geheugen kon hij vragen hoe het met je oudste zoon gaat. Hoewel er 300 medewerkers waren, hij wist de naam van mijn kind.

Of hij kwam op vrijdagmiddag bij je langs en vroeg geïnteresseerd: “Waar ben je de laatste tijd mee bezig, Erik?”

Het maakte dat ik me gewaardeerd voelde en met plezier hard werkte. De sfeer en cultuur die hij meebracht, had zich verspreid onder de medewerkers en de managers. Vaak voelde het als een familie waarin iedereen samen de schouders eronder zette. Alles kon, weinig moest. Als de klant maar tevreden was, en wij er met zijn allen wat van leerden. O ja, er moest natuurlijk wel geld verdiend worden, maar dat leek niet het belangrijkste.

Er komen gevoelens van nostalgie bij me naar boven. Dat lekkere werken gun ik anderen ook. Daarom maak ik managers en directeuren warm om zelf verhalen te vertellen. Want dat is een prachtige manier om verbinding te maken met mensen. Moet je ook eens proberen!

Reacties

  1. blank Kees Kruijer schreef:

    Pas achteraf realiseer je je hoe bijzonder die tijd bij Vertis was.

  2. blank ErrinRowie397 schreef:

    Nou, nou luitjes, nu niet TE sentimenteel worden hoor! Vergeet niet dat de cultuur “dat ben je zelf”. De manier waarop je zelf met je collega’s omging maakte dat de sfeer familiair was. In het kille Ordina bestaan ook clubjes waar familiair samengewerkt wordt en ook buiten werktijd een goede band bestaat. Die goede herinneringen, die heb je zelf gemaakt. Maar ere wie ere toekomt, Woen keek ernaar en zag dat het goed was 😉

    1. blank Erik Mathlener schreef:

      Daar heeft Raymond natuurlijk een punt. Je moet het zelf maken. Je mag niet verwachten dat anderen dat wel even voor je doen. Toch, als er iemand rondloopt die het van nature heeft en iedereen besmet, da’s wel zo gemakkelijk. 🙂

  3. blank Sonja schreef:

    Helemaal met Erik eens..ik werkte er 10 jaar. Genoemde directeur kende iedereen en vroeg altijd belangstellend naar je parnter en wist inderdaad de namen van je kinderen..ik heb er 3 en hij wist me iedere keer te verrassen door iets te vragen over: het paardrijden van mijn dochter / de perikelen rondom de opleiding van zoon1 en hoe het was met jongste zoon in Afghanistan. Een geweldige man. Ik zou zo weer voor hem gaan werken als ik niet voor een andere geweldige bedrijf werkte 😉

  4. blank Ina schreef:

    Woen ten voeten uit! Dat komt nooit meer terug.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Privacyvoorkeur centrum