Hoe kun je inspirerend zijn?

“Wie is de beste spreker op dit moment?” vraag ik aan de zaal.
“Obama,” is elke keer het antwoord.

Inderdaad, Barack Obama is een briljante spreker. Hij heeft natuurlijk voortreffelijke tekstschrijvers, urenlang geoefend, en teleprompters als geheugensteun. Toch lukt het andere sprekers onder diezelfde omstandigheden niet om mensen in vuur en vlam te zetten en ze hoop te geven.
Misschien komt dat omdat Obama nog een andere kwaliteit heeft waardoor zijn teksten impact hebben. Dat begint in hemzelf. Hij voelt het. De speech komt tot leven in hemzelf en daardoor ook bij het publiek.

(Ook inspirerend presenteren? Volg dan de unieke workshop.)

Dit komt rechtstreeks uit het storytelling-vakgebied. Als storyteller is dat namelijk precies wat je doet om een verhaal boeiend en vloeiend te vertellen. Daarbij gaat het om drie niveaus van vertellen.

1. Zeggen. Het verhaal wordt mooi verteld in aantrekkelijke zinnen. Toch mist er iets als je op dit level blijft hangen. Hoe prachtig de tekst ook is, hoe vaak je het ook gerepeteerd hebt en hoe soepel je het ook brengt, het blijft vaak vlak, kaal en oninspirerend.

2. Zien. Als je het verhaal voor je ziet, kun je heel eenvoudig vertellen wat er gebeurt, wie iets doet, hoe iemand reageert, etc. Nieuwe ideeën ontstaan terwijl je vertelt, waardoor je vanzelf gaat improviseren. Daardoor komt het zuiver en oorspronkelijk over.

3. Zijn. Zodra je het verhaal ook nog eens voelt en beleeft?, dan volgen automatisch de bijpassende lichaamshouding, stem, mimiek, etc. Ieder in het publiek ervaart dat hij/zij persoonlijk wordt aangesproken. Alsof de spreker met hem/haar aan de keukentafel zit te vertellen.

Het mooie is dat het er niet alleen echt uitziet, het is ook echt. En dat is iets dat we tegenwoordig willen zien bij een spreker: authenticiteit. Storytellers doen dit.

Obama is ook een storyteller. Kijk zelf maar eens naar twee korte fragmenten. Het eerste is een speech, het tweede een verhaal. Merk op wat het verschil is bij hem, en bij jou als kijker en luisteraar. YouTube onthult dat hij dit verhaal vaker vertelt. Al die vertellingen verschillen van elkaar. Telkens improviseert hij zonder de ware toedracht geweld aan te doen. De basis is elke keer gelijk, maar de invulling is op details anders en ook in zijn woordkeus zit variatie. Hij maakt zelfs een vergissing in een plaatsnaam.
Het is overduidelijk: hier is een verhalenverteller aan het werk. Misschien heeft hij dat van huis uit meegekregen, of heeft hij het ergens in zijn leven geleerd en verbeterd. In ieder geval hoor je de storytelling-handtekening terug in zijn speeches door de lange stiltes, intonatie en dynamiek.

Ik adviseer elke spreker om zich absoluut te gaan bekwamen in storytelling. Wanneer je technieken uit deze kunstvorm in je speeches laat doorwerken, zal je publiek – net als bij Obama – volop geïnspireerd raken.

(Dit blog werd gepubliceerd op www.sprekershuys.nl)