Ik ben een Groninger

13 februari 2015  |  Categorie: Persoonlijke verhalen

Van koude cijfers wordt niemand warmDe feiten

  • Opbrengst: € 9 miljard/jaar
  • In 3 jaar van 54 naar 35 m3?
  • Onderzoek verdere verlaging
  • Compensatieregelingen

Gaswinning en de politiek

Gisteren heb ik uitgebreid het gasdebat in de Tweede Kamer gevolgd. Met emotie. Want ik ben een Groninger en voel me nogal onprettig in deze discussie.

Zo graag zou ik alle politici willen geloven dat de veiligheid van “die Groningers” bij hen voorop staat. Echter, bij sommigen twijfel ik daar ernstig aan, en bij anderen minder. Van sommigen word ik boos, bij anderen voel ik me gesteund. Waarom is dat?

Van koude cijfers wordt niemand warm

Natuurlijk, alle feiten en argumenten begrijp ik best. Ik ben niet dom. Maar hoe goed ze ook gebracht worden, ze maken me niet rustig. Want ik vertrouw het niet helemaal, merk ik. Wat ik in mijn lezingen zeg, ervaar ik nu zelf weer eens: “van koude cijfers wordt niemand warm.” Integendeel. De kalme, zorgvuldig formulerende en beargumenterende mensen raken mij… negatief. Bij elke volgende zin neemt het wantrouwen toe.

Vertrouwen

Andere politici, die met stemverheffing, nadruk, armbewegingen en hier en daar beschuldigende termen spreken, vertrouw ik iets meer. “Zo is het! Zeg het hem!” zou ik tegen de televisie willen uitroepen. Er wordt niet alleen gezégd wat ik denk, maar het wordt ook met eenzelfde emotie gebracht. Daardoor voel ik iets van verbondenheid met hen.

Uiteindelijk worden de belangrijke moties op de late avond weggestemd. Het gevolg is dat het vertrouwen een extra dreun krijgt. Het politieke spel is kunstig gespeeld. De koude cijfers lijken het te hebben gewonnen van de emotionele oproepen. En dus heb ik het niet warm. Gas of geen gas.

(Lees ook over mijn aardbevingservaring: Een werkelijk angstig moment)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Privacyvoorkeur centrum