Jouw emotie is mijn emotie

“Ik heb vanmiddag mijn vader naar het verzorgingstehuis gebracht,” vertelde hij rondlopend in het ouderlijk huis. Hij liet ons de laatste spullen zien die nog wachtten om weggehaald te worden: vishengel, vergeeld overhemd, zijn vaders stoel. En een stropdas, nog in de verpakking.
“Mijn vader wist op den duur niet meer goed wat hij ermee moest. Op een dag trof ik hem in zijn stoel. Met de stropdas om zijn been geknoopt.”

De voorstelling “Tussenpersonen” van Herman Kruize was diep indrukwekkend en emotioneel. Ik ben een grote fan van Herman, maar dit had ik nog niet eerder van hem gezien. Hij nam ons mee in zijn leven als kind van een trotse vader. Hij deelde herinneringen uit zijn jeugd en eindigde het verhaal bij zijn dementerende vader.

Wat zo mooi was, was dat ik aan mijn eigen vader moest denken. Ook hij heeft een tijdje tegen wil en dank in een verzorgingstehuis gewoond. Ook hij was een lieve en trotse vader. Hermans herinneringen waren anders dan de mijne, maar dat maakte niets uit. Toch zag ik mijn eigen vader voor me, en daarom deed het verhaal me zoveel. Ik was er stil van. Blij om de warmte, en verdrietig om het trieste ziekbed van mijn vader.

Nu, een paar dagen later en weer terug in het hier en nu, realiseer ik me opnieuw hoe sterk een persoonlijk verhaal is. En hoe schitterend ik het vind dat je iemand anders kan beroeren door te vertellen over je eigen herinneringen en emoties. Wat een waardevolle band geeft dat met die ander.

Doe dat zelf ook! Als je iemand iets vertelt, maak het dan persoonlijk. Vertel erbij wat het voorval met je deed, hoe je je voelde. Werd je boos, of juist verdrietig? Nieuwsgierig of bang? Zeg het gewoon. We zijn allemaal mensen en de herkenning zit hem juist in dit soort dingen. Wil je het oefenen? Ga dan gerust eens naar een workshop storytelling.