Oude luchtjes

Ik ben begonnen met een cursus theatersport. Maar daar gaat het nu niet over. Bijzonder is om te vertellen dat het in een gymlokaal was. In een oude basisschool. Toen ik het gebouw naar binnen ging, werd ik plotsklaps 40 jaar jonger. Die geur!! Die ken ik!

Wat is dat toch? Waarom ruiken alle scholen in Nederland gelijk? En hoe komt het dat het in 2012 nog nét zo ruikt als in 1972?

In die onbekende gymzaal zag ik mezelf terug. Je moet weten, ik ben niet zo’n sportliefhebber. En dus werd ik altijd als een-na-laatste gekozen bij het vormen van de teams. Dat gaf niet. Natuurlijk kozen ze de sterke, enthousiaste en wannabee-overwinnaars eerst. Groot gelijk. Wat moet je met iemand die over het veld sjokt en zich afvraagt waar hij toch mee bezig is? Ik zou mijzelf ook niet gekozen hebben.

Eén keer was het anders. Rugby. De aanvoerder van team 1 zag kwaliteiten in mij waarvan ik het zelf niet eens wist. Ik speelde de sterren van de hemel door telkens van de bult op elkaar gevallen spelers klasgenoten los te rukken. Tja. Je zult mij niet horen zeggen dat intelligentie onlosmakelijk verbonden is aan elke tak van sport.

Waarom vertel ik dit? Om te laten zien dat associaties in ons brein enorm sterk werken. Verhalen in geuren en kleuren. Vertel ook eens een verhaal en laat je kennen!