Poepvlieg

Het gebeurde drie weken geleden. Ik zat thuis. Op mijn werkkamer. Het was een mooie dag en de zon scheen heerlijk naar binnen. Op het raam had een dikke vlieg zich genesteld. Zo eentje die normaal op een drol afkomt. Een poepvlieg.

Mij was ie natuurlijk niet opgevallen, want ik had een bijeenkomst met een Griekse Partner. We zouden samen een verhaal schrijven. Onze opdrachtgever in Letland had hele specifieke wensen en daar hadden we met zijn tweeën een hele creatieve sessie over. Het ging er woest aan toe. Zozeer zelfs, dat de live-translator het af en toe niet meer kon bijhouden, waardoor ik af en toe zinnen hoorde waar nog Griekse woorden in zaten.

Na afloop moest ik even bijkomen. Een vers kopje koffie. Ah, lekker. Nog met het project in gedachten slofte ik naar het raam en keek naar buiten. Wat een drukte weer! Lange rijen auto’s die elektrisch stapvoets in de file stilletjes vooruit gingen. Ik deed het raam open voor wat frisse lucht. En alsof die vlieg er de hele tijd op had zitten wachten, zag hij zijn kans schoon. Hij liet het glas los en bromde zich een weg naar binnen.

Met mijn ogen volgde ik hem. Het beestje zweefde hoger en lager, links en rechts. Hield even stil op de lamp. Ik leunde tegen het kozijn aan en bekeek het gebeuren. Toen vloog hij opnieuw. Met een harde brom ging hij door de werkkamer, en plakte zich toen vast aan de communicator. Verdorie, zo krijg ik vlekken op het scherm, dacht ik nog.

En op hetzelfde moment springt het scherm aan en zie ik het gezicht van mijn moeder. Oh nee, niet nu. Tja, mams, ik hou van je hoor, maar ik ben nog zo moe.

“Erik, ben je daar?” zag ik haar zeggen. “Toe, kom er even bij, ik moet je iets vertellen.”

Ik zuchtte en liep naar mijn bureau en plofte terug in de stoel. De vlieg zat precies onder haar neus. Ik zag dat ze last had van het zachte gekriebel. Langzaam kwam ik overeind en wapperde hem aan de kant.

“Dag mam”, zei ik vermoeid.

“Dag lieverd”, zei ze met een moederlijke glimlach.