Praktijkvoorbeeld: motiveren met een verhaal

20 mei 2013  |  Categorie: Persoonlijke verhalen, Vloeiend veranderen

Verhalen vertellen geeft vertrouwen en helpt de veranderingKeulen, 1995. Het ict-project is omvangrijk en kent innovatieve, lastige onderdelen. Een hecht team van zes techneuten begint elke dag om 08.00 uur. Ze werken lange dagen onder hoge tijdsdruk. ’s Avonds zoeken ze rond negen uur een restaurant, eten samen en gaan dan ieder naar hun hotelkamer om te slapen. Zo gaat het al twee maanden lang, vijf dagen per week. Het plezier en enthousiasme van de eerste weken begint ietwat af te nemen. Ze raken langzaamaan vermoeid.

Op de dag dat Sjaak een slordigheidsfoutje maakt en er twee dagen werk verloren gaan, slaat de sfeer om. Ze krijgen woorden en die middag lunchen ze voor het eerst niet samen. Er zat een goede vordering in, maar door dit soort akkefietjes dreigen ze de deadline nét niet te halen. De heilige deadline. Ze hebben nog maar twee weken. Pieter heeft dit moeilijke project op zich genomen en wil beslist dat het op tijd klaar is. Dat heeft hij immers beloofd. En Pieter komt zijn beloftes altijd na!

De reactie van de projectleider

Dus wat doet hij? Hij biedt een bonus van 500 euro voor ieder teamlid dat bereid is om in het weekend door te werken… Je kunt je de reacties van de afgepeigerde mannen voorstellen. Net als de verdeeldheid die ontstaat. De doorwerkers willen eventueel nog wel een sprintje trekken, maar de afvalligen gebruiken hun laatste adem om uit te leggen waarom het geen zin heeft. Ze kijken elkaar vol onbegrip aan. Hoe dit project afloopt mag je zelf invullen.

Zo kan het ook…

Dus wat doet hij? Hij loopt langzaam de kamer van de zes mannen binnen. Een aantal van de verhitte gezichten staren hem aan zonder wat te zeggen. Anderen kijken roerloos naar hun beeldscherm. De donkere wolken vol boze woorden hangen nog vlak onder het plafond. Na een paar tellen doet hij de deur zachtjes dicht en pakt een stoel. Hij hangt ontspannen achterover en legt zijn voeten op een van de tafels. Zwijgend kijkt hij in het rond. Met een vaderlijke blik biedt hij zijn ogen bij elk van de mannen aan. Een voor een stoppen ze met hun ding en kijken nieuwsgierig terug. Of misschien wel verwachtingsvol. De stilte is vreemd. Ongebruikelijk, maar ook aangenaam. Het nodigt uit om na te denken over wat er gebeurd is. Een pas op de plaats. Zonder woorden. Het is bijna meditatief.
Lees op mijn StorytellingMatters-blog hoe het verder gaat…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Privacyvoorkeur centrum