Storytelling? Dikke onzin!

Je moet weten, ik ben verhalenverteller. Laat ik even uitleggen wat ik daarmee bedoel. Je hebt drie dingen nodig om een verhaal te vertellen.

Allereerst een verhaal, een smeuïg plot met ontwikkelende personages en de nodige conflicten en emoties. Verder is er publiek. Dat zijn mensen die hun oren, ogen en fantasie aan het werk zetten om het verhaal te verslinden. Tenslotte is er de verhalenverteller. Hij heeft zich goed voorbereid en heeft het verhaal paraat. Met verrassende lichaamshouding, stemgebruik en twinkelende oogjes geeft hij een bijzondere performance. Dat is in een notendop wat er aan de hand is als er een verhaal verteld wordt.

Jarenlang heb ik gedacht dat dát ook bedoeld werd met de Engelse term Storytelling. Perfect vertaald. Wat nu blijkt is dat het begrip echter door vele mensen dagelijks wordt gehanteerd voor iets totaal anders. Zoals een foto met onderschrift, een commercial over een colablikje of de ‘Wij zijn Zuidwester’ video. Ze worden door menigeen bejubeld als een ‘mooi voorbeeld van storytelling’. Maar ik denk dan: Wát een flauwekul! Want waar is het verhaal? Waar is de emotie? Wanneer word ik geraakt door de omwenteling van de hoofdpersoon? Dit is geen storytelling!

Oké, de corporate stories zijn geschreven met elegante zinnen. De campagnes zijn schitterend verfilmd. Maar er is geen hoofdpersoon die iets doormaakt, waarna er iets is veranderd. Joseph Campbell zou zich omdraaien in zijn graf bij het lezen van de Twitter-jubels. Het zijn verdorie gewoon reclameproducties. Borstklopperij. Oude wijn in nieuwe zakken. Wat nou storytelling? Allemaal hype!

Dit is het eerste gedeelte van mijn blog voor het platform StorytellingMatters, die voor een aardige discussie zorgde. Lees hier hoe de blog verder gaat.