Storytelling mag fout zijn
26 augustus 2014 | Categorie: Verhalen makenEen paar dagen terug was ik getuige van een dramatische gebeurtenis. Je gaat nu niet lezen wat dat was, want ik wil het over iets anders hebben. Het was een moment vol impact en emotie dat opgeschreven moest worden. De volgende ochtend pakte ik mijn laptop en begon.
Er gebeurde iets dat mij veel vaker overkomt. Lees even een stukje mee: “Toen het feestje was afgelopen, heb ik…” Wat valt op? Het verhaal begon in de verleden tijd.
Drie zinnen verder schreef ik echter: “Aangekomen herkent ze de weg.” Zonder dat ik me dat realiseerde was ik overgestapt op de tegenwoordige tijd. In één en dezelfde zin nota bene.
Toen of nu?
Taalkundig niet correct, maar het leest wel lekker weg. Dat komt doordat ik schrijf zoals ik praat. Het verhaal speelt zich af in mijn gedachten en mijn gevoel. Ik beleef het opnieuw. Live. Met alle sensaties die daarbij horen. En dus stap ik onbewust over in de tegenwoordige tijd, want het verhaal gebeurt in mij, in het hier en nu. Knap logisch eigenlijk.
Een van mijn studieboeken leerde me daarentegen dat je beter in de verleden tijd kunt vertellen, zodat de luisteraars het spoor niet kwijtraken. Bovendien kun je dan tijdsprongen maken. Knap logisch eigenlijk.
Het hoeft niet correct
Betekent dat dat ik het verkeerd doe? Nee, dat vind ik niet. Het belangrijkste van storytelling is immers dat je de mensen raakt. Dat je met impact vertelt. Dan is taalkundige incorrectheid wat mij betreft van harte toegestaan.