Storytelling voorbeeld: de saaie vergadering

“Ons werkoverleg is dodelijk saai. Kees is onze leidinggevende en hij spreekt 90% van de tijd. Hij is heel aardig hoor, maar elke keer wordt de energie uit me gezogen. Ik ben altijd blij als het weer voorbij is. Het stomme is, geen van ons is echt betrokken of doet een mond open. Wij doen zelf niets om het effectiever of sprankelender te maken. Als makke schapen wachten we tot het voorbij is.”

“Nou eh, breng het eens ter sprake in de vergadering. Je bent vast niet de enige die dit vindt. En Kees zit er misschien ook wel mee,” zei ik.

Ze schudde haar hoofd. “Hmm, dat vind ik lastig hoor. Ik wil niemand afvallen. Jij bent de storyteller, weet jij niks?”

“Laten we samen wat bedenken. Weet je een situatie waarin je samen met anderen iets onhandigs deed?” vroeg ik haar. Het bleef stil. Ze wist zo snel geen voorval. 

“Ga je wel eens met de trein?” vroeg ik.

“Soms. Twee weken geleden nog naar Amersfoort. Het was hartstikke druk,” zei ze.

“Aha. Mensenmassa op het perron, de trein komt eraan en iedereen wil er zo snel mogelijk in om een goed plaatsje te bemachtigen. Toch?”

Ze knikte met een glimlach. “Ja precies. De trein kwam tot stilstand, en ik liep versneld met nog zo’n twintig anderen naar de deur. We stonden dicht op elkaar gepakt en wachtten. Eindelijk gingen de deuren open en stonden we oog in oog met een grote groep die eruit wilden. Ze moesten zich door ons heen dringen, wij stonden gigantisch in de weg en niemand wilde aan de kant. Idioot hè? Iedereen weet dat het handiger is om ruimte te maken voor de uitstappers, zodat de instappers daarna vlot naar binnen kunnen. Maar niemand doet het.”

“Het lijkt wel een kudde schapen,” zei ik lachend en keek haar vragend aan.

“Aaah, ja, ik snap ‘m. Zo zijn wij in de vergadering ook bezig. We weten dat het anders zou moeten, actief meedenken met onderwerpen, soms tegen de voorzitter zeggen dat iets niet besproken hoeft te worden, of dat het minder uitgebreid hoeft. Maar niemand doet het.”