Verhalen uit Westerbork

Zaterdag bezocht ik met mijn kinderen Kamp Westerbork. Hier lag het doorgangskamp vanwaar tussen 1942 en 1945 meer dan honderdduizend mensen naar de concentratiekampen zijn gezonden.

In een klein museum lazen we over het leven in het kamp. Geïllustreerd door vitrines met boeken, documenten, koffers, kleren, enzovoorts. Filmbeelden van joden die opgepakt in goederenwagons zitten. Ik werd er weer stil van.

Na een boswandeling van 2,5 km kwamen we in het kamp zelf aan. Er staat niets meer behalve aandenkens, prikkeldraad en een enkel wachterstorentje. Onze ogen vielen op moderne plexiglazen zuilen met daarop grote afdrukken van briefkaarten. Die briefkaarten zijn in de haast door de onfortuinlijken uit de trein gegooid, en door vinders gepost.

Toen ik het krabbelige handschrift ontcijferde, werden de verhalen nog triester. Men had “goede moed” en ging onwetend naar de volgende bestemming. “Ik hoop dat wij over 2 maanden weer in Amsterdam zijn en dat wij een vredeskind meebrengen.” Slik.