Zo trek je wél de aandacht

Ik was in Manchester met mijn zoon. En hoewel ik zeker geen voetbalfan ben, leek het me leuk om naar “Old Trafford”, het stadion van Manchester United te gaan. Het had het hoogtepunt voor onze trip moeten worden.

Maar ach, als je bij FC Groningen al een rondleiding hebt gehad, blijken de Mannies niets toe te voegen. Het bijbehorende museum dan misschien? Ik had immers twee audio guides geregeld bij de tickets! Hmpf. De expositie bestond uit wanden vol foto’s en tekst over befaamde “ManUnited” spelers uit de vorige eeuw die wij niet kennen. Etalages vol shirts van al die voetballers. Honderden bekers waren uitgestald. Om in tienertaal te spreken: boeien.

Dat veranderde totaal toen ik die ene ruimte betrad. Daar las ik het volgende.

Ik las hoe deze trainer de jonge spelers onder zijn hoede nam en na lang en hard werken weer begon te bloeien. De club kreeg weer aanzien. Wat een mooi succesverhaal. Dat werd abrupt onderbroken, getuige deze krant uit 1958. Een groot deel van het team was omgekomen bij een vliegtuigongeluk. Wat een drama! Wat een klap moet dat geweest zijn.

Dit ene zaaltje vol eerbetoon, verlies, verdriet én doorpakken maakte de rest van het museum helemaal goed. De emotie pakte me beet. Eindelijk.