Zoete koek

Met mijn 43 jaar was ik veruit de jongste in het verpleegtehuis. Ik logeerde er om te revalideren na een auto-ongeluk. Met 7 oudere bewoners zat ik elke ochtend, middag en avond aan tafel te eten. Hoewel het me de meeste dagen lukte om er vrolijk het beste van te maken, had het iets triestigs. Want sommigen zouden niet meer naar huis gaan.

Zoals de “plant”. Een bejaarde dame die elke dag in haar rolstoel aan tafel werd gereden. Ze kreeg lauwe koffie met een rietje. En at vanillevla of pap. Na 5 gevoerde happen duwde ze hand van de verpleegster weg, terwijl ze met een vies gezicht mompelde dat het veel te zout was. Er zat weinig leven meer in deze vrouw.

En toch… Op die ene dag verraste ze ons.  Normaliter werd ze na het eten naar het raam gereden, waar ze dan langzaam in slaap sukkelde. Die dag was de verpleegkundige even met iemand anders bezig, en bleef ze alleen aan tafel over. Midden op de tafel lag een aangebroken zakje bitterkoekjes. Iemand had dat meegenomen en ervan uitgedeeld. De koekjes hebben haar verleid, zoals ze ook mij altijd verleiden. Het kan niet anders of ze heeft ál haar krachten gebruikt. Later vond de verpleegster haar slapend aan tafel. Het zakje lag voor haar neus. Leeg.

Ik genoot van het verhaal. Ze bleek absoluut geen plant! Ze had verlangens. Ze had kracht. Lak aan de wereld. En een heerlijk moment voor zichzelf.

Pluk de dag. Pak je kans. Slik je situatie niet voor zoete koek!