Vol trots ten onder gaan

Ik kan wel janken! In één klap is er van mijn eigendunk helemaal niets meer over. Vreselijk. Maar het ergste is nog wel dat ik niet doorhad dat men altijd al zo over mij gedacht heeft.

Wat is er gebeurd? Je moet weten, ik was altijd erg trots op mijn afkomst. Net als mijn vader en grootvader dat waren. Waardig genoten we van de liefdevolle blikken en speciale aandacht die we kregen. Terwijl anderen door de modder moesten wentelen, stonden wij fier rechtop en kregen vooraanstaande taken bij de belangrijkste momenten. We stonden in het brandpunt van de belangstelling. Mijn hele leven was ik apetrots op mijn status!

Mijn allerlaatste taak heb ik nederig ondergaan. Ik offerde me gewillig op, wetende dat er nog één keer van me zou worden genoten. Het vooruitzicht van de glunderende blikken gaf me voldoening. Ik lag er klaar voor en liet me graag door velen bekijken door het dunne plastic. Hier ben ik! Neem me!

Vorige week gebeurde het. Wat een afschuwelijke ontgoocheling! Wat heb ik in een leugen geleefd. Ik ontdekte dat ik helemaal niet de favoriet was. Dat ze liever een domme koe hebben. Of erger nog, zo’n vies vet varken!  Stel je voor! Op het etiket word ik niet eens genoemd. De lasagne waarin ik mijn laatste momenten mag meemaken wordt nota bene “besmet” genoemd. Ik mag er niet meer zijn.